بعد از اینکه به مردن فکر کردید،و با مغزتون کشتی گرفتید که ای بابا من نمیخوام بمیرم عنتر،شب زیباتون رو با این فکر به پایان برسونید که «تلاش هرچند اندک من، برای دویدن در مسیری که وسط‌هاش، جاده تبدیل به تردمیل می‌شه و من فقط می‌تونم با دویدن، موقعیت فعلی رو حفظ کنم، ستودنیه. مهم نیست چقدرش رو درجا زدم. مهم اینه که روش نایستادم و به عقب پرت نشدم».