دیروز سرکلاس یه تاپیکی داشتیم درباره یا اینکه هر کشوررو به چه چیزی میشناسیم تا اینکه رسیدیم به ایران...

.(عارفه)the iranian are angry

.(آرزو)the rules of iran are bullshit

.there is no freedom in iran(الهام)

.iran is the dictatorship country(مریم)

. iranian are not kind to animal and nature(حسام)

.iranian politicians are the biggest enemy of the people

آخرش به این رسیدیم که همه دوست دارن از اینجا بزنن بیرون.میخوام بگم شما ببین چقدررر ریدی که از نوجوون 16 17 ساله تا یه جوون 30 35 ساله بهترین سالهای عمرش رو داره صرف  نفرت از اینجا و پروژه مهاجرت میکنه.یعنی آدم میرسه به یه جایی که با خودش میگه کره ی زمین به این بزرگی چرا من باید تو خاورمیانه به دنیا بیام؟ یا اینکه آدم  ترجیح میده یه اسب آبی ،پاکت سیگاریا حتی درخت گلابی باشه ولی تو اروپا و آمریکا باشه اصلا هرچیزی باشه ولی اینجا نباشه

وقتی فردی شما را آزار می‌دهد، شما را کوچک می‌کند و اجازه نمی‌دهد شما در بهترین حالتی که می‌توانید باشید و دائما حال شما را می‌گیرد، دیگر جایی برای احساساتی بودن نمی‌ماند. احساسات درخور عشق و مهربانی است، درخور کسانی است که اهرم‌های مثبتی در زندگی شما هستند. احساسات خود را برای کسانی نگه دارید که نسبت به شما با مهربانی و احترام و منزلت رفتار می‌کنند. احساساتتان را خرج کسانی که سعی در تخریب شما دارند و نمی‌خواهند به شما اجازه رشد دهند، نکنید! 

لیلیان_گلاس از کتاب : آدم هاى سمى 

.

.

پ.ن:قول بده دیگه تکرار نکنی ...